15 beste moederdaggedichten die mama vieren
De liefde van een moeder is iets
dat niemand kan uitleggen,
Het is gemaakt van diepe toewijding
en van opoffering en pijn,
Het is eindeloos en onzelfzuchtig
en volharden wat er ook gebeurt,
Niets kan het namelijk vernietigen
of neem die liefde weg,
Het is geduldig en vergevingsgezind
wanneer alle anderen verzaken,
En het faalt of hapert nooit
ook al breekt het hart,
Het gelooft meer dan geloven
wanneer de wereld om ons heen veroordeelt
, En het straalt van al het moois
van de zeldzaamste, helderste edelstenen,
Het is veel meer dan te definiëren,
het tart alle uitleg,
En het blijft nog steeds een geheim
zoals de mysteries van de schepping,
Een prachtig wonder
de mens kan het niet begrijpen
En nog een wonderbaarlijk bewijs
van Gods tedere leidende hand.
Je liefde was als maanlicht
harde dingen veranderen in schoonheid,
zodat kleine wrange zielen
elkaar schuin reflecteren
zoals in gebarsten spiegels... aanschouwd in je lichtgevende geest
hun eigen spiegelbeeld,
getransfigureerd als in een stralende stroom,
en hield van je om wat ze niet zijn.
Je bent minder een beeld in mijn gedachten
dan een glans
Ik zie je in glans
bleek als sterrenlicht op een grijze muur ...
vergankelijk als de weerspiegeling van een witte zwaan
glinsterend in gebroken water.
Ik wil je beeld tot in de perfectie spiegelen,
wees nooit blind of te oud
om uw gewichtige weifelende reflectie in stand te houden.
Ik wil me ontvouwen.
Nergens wil ik krom blijven, gebogen;
want daar zou ik oneerlijk zijn, onwaar.
Ik wil dat mijn geweten zo is
waar voor je;
wil mezelf omschrijven als een foto die ik heb waargenomen
voor een lange tijd, een close up,
als een nieuw woord dat ik heb geleerd en omarmd,
zoals de alledaagse kruik,
zoals mijn moeders gezicht,
als een schip dat me meevoerde
door de dodelijkste storm.
Als ik op de hoogste heuvel zou worden opgehangen,
Moeder van mij, o moeder van mij!
Ik weet wiens liefde me nog steeds zou volgen,
Moeder van mij, o moeder van mij!
Als ik verdronken zou worden in de diepste zee,
Moeder van mij, o moeder van mij!
Ik weet wiens tranen op mij zouden neerkomen,
Moeder van mij, o moeder van mij!
Als ik verdoemd zou zijn van lichaam en ziel,
Ik weet wiens gebeden me gezond zouden maken,
Moeder van mij, o moeder van mij!
Omdat ik voel dat, in de hemelen hierboven,
De engelen, fluisterend tegen elkaar,
Vindt, onder hun brandende termen van liefde,
Geen zo devotionele als die van 'moeder',
Daarom heb ik je lang bij die lieve naam geroepen -
Jij die voor mij meer bent dan moeder,
En vul mijn hart van harten, waar de Dood je heeft geïnstalleerd
Door de geest van mijn Virginia te bevrijden.
Mijn moeder - mijn eigen moeder, die vroeg stierf,
Was maar de moeder van mijzelf; maar jij
Zijn moeder van degene van wie ik zo veel hield,
En dus duurder zijn dan de moeder die ik kende
Door die oneindigheid waarmee mijn vrouw
Was mijn ziel dierbaarder dan haar zieleleven.
Het zijn natuurlijk lege hulzen, zonder hoop op animatie.
Het zijn natuurlijk artefacten.
Zelfs als mijn zus en ik wat zouden moeten dragen,
of als we anderen weggeven,
ze zullen altijd jouw kleren zijn zonder jou,
want we zullen altijd je dochters zijn zonder jou.
Het water van haar baarmoeder, je eerste thuis.
Het lichaam dat ze uit elkaar trok om je te verwelkomen in de wereld.
De geest in jou die ze hielp groeien met alles wat ze wist.
Het hart dat ze je gaf toen het jouwe uit elkaar viel.
Jij bent haar zachte wonder.
Dus ze gaf je haar ogen om het beste van het ergste te zien.
Je draagt je moeder in je ogen.
Maak haar trots op alles wat ze naar je kijkt.
Soms ken ik de woorden om te bedanken voor alles wat je hebt gedaan, maar dan vliegen ze op en weg zo snel als ze komen.
Hoe zou ik u ooit genoeg kunnen bedanken, degene die mij gezond maakt, degene aan wie ik mijn leven te danken heb, de vorming van mijn ziel.
Degene die me 's nachts instopte, degene die stopte met huilen, degene die de expert was in het oppakken als ik loog.
Achterwaarts, keer achterwaarts, o tijd, tijdens je vlucht,
Maak me voor vanavond weer een kind!
Moeder, kom terug van de echoleloze kust,
Breng mij weer naar uw hart als vroeger;
Kus van mijn voorhoofd de groeven van zorg,
Strijk de paar zilveren draden uit mijn haar glad;
Over mijn sluimer houdt uw liefdevolle wacht; —
Schommel me in slaap, moeder, - wieg me in slaap!