Kort verhaal van SJ Watson

Koorddansen

Als we gaan zitten om te eten, denk ik aan vorig jaar. Driehonderdvijfenzestig dagen geleden. We hadden aan dezelfde tafel gezeten, in dezelfde kamer, de kaars tussen ons in, waarschijnlijk op hetzelfde moment gekocht als degene die daar nu brandt. We dronken van dezelfde glazen, aten ons avondeten van dezelfde borden, en Ted had toen waarschijnlijk hetzelfde gezegd als hij net tegen mij had gezegd. 'Gefeliciteerd, lieverd. Diner in ons eigen huis. Dit is beter dan welk restaurant dan ook, vind je niet? '

Vorig jaar had ik met hem afgesproken. Ik lachte waarschijnlijk, zoals ik net deed, en zei: 'Waarom moeten we naar een restaurant, als het bij ons kan komen?' Ik zou met waardering naar onze vriend Chris hebben gekeken, die kookte de maaltijd bij ons fornuis met ingrediënten die hij had meegebracht van het restaurant dat hij in de stad runt, of ik had geglimlacht naar zijn vrouw, Lucy, die op het punt stond het te eten uit. Net zoals ze nu zijn.

Het was dus waar. Een jaar geleden vond ik het niet erg. Niet echt. In 22 jaar samen kon ik aan de ene kant het aantal keren tellen dat we in een restaurant hadden gegeten, en dat hebben we helemaal niet gedaan sinds Ted bijna tien jaar geleden een reactie kreeg in het Italiaans op de winkelstraat. Dat is weer een avond die ik niet zal vergeten. We hadden het over kinderen en ik herinner me dat ik had gezegd dat het tijd was om er nog eens over na te denken. Hij zei dat hij dat niet wilde. Ik herinner me dat ik behoorlijk overstuur raakte toen onze starters arriveerden - het was duidelijk dat hij steeds meer verankerd raakte in zijn overtuiging dat er geen ruimte was voor kinderen in ons leven, net toen ik me er zekerder van begon te worden - maar toen, zonder waarschuwing, gooide hij naar voren en begon zijn hand keel. Het was angstaanjagend, veel erger dan de andere aanvallen. 'De salade,' zei hij hijgend. 'De salade!' Later realiseerden we ons dat ze notenolie in de dressing moesten hebben gebruikt, maar op dat moment wist ik niet waar hij het over had.

Ik schreeuwde, schreeuwde het uit en herstelde me toen genoeg om 'Je EpiPen!' Hij begon te graaien naar de tas die hij meenam overal, zelfs zo ver dat hij de koffer eruit haalde voordat hij hem liet vallen, terwijl een ander eethuis hem slim op de terug. 'Hij stikt niet!' Zei ik, terwijl ik de pen pakte toen hij op het punt stond naar de grond te rollen, en de wijn die ik nog maar net begon te drinken overviel de tafel: 'Het is een allergie.' Ik haalde het apparaat uit de schede en draaide de blauwe dop om en stak hem toen in zijn dij, net zoals we zoveel hadden geoefend keer. 'Ted?' Zei ik terwijl ik zijn been masseerde. 'Ted?' En dan: 'Kan iemand alstublieft een ambulance bellen?'

Uiteindelijk ging het die avond goed met hem. Hij herstelde en ik was opgelucht. Maar nu, terwijl Lucy soep in de kommen schept die mijn moeder ons voor ons huwelijkscadeau gaf, begint Ted me alles te vertellen over zijn dag op de koorddansen (wat een belachelijk beeld is, hij werkt in de backoffice van een bank), ik vraag me af wat er zou zijn gebeurd als hij dat niet had gedaan.

Dat wil zeggen, hersteld. Als de zwelling in zijn luchtwegen niet was afgenomen. Als hij op de grond was gevallen, in zijn keel klauwend, als hij blauw was geworden, verstikt. Ik zou er kapot van zijn geweest, ja, maar het was tien jaar geleden. Ik zou er nu al over zijn geweest. Zelfs toen begon ik me af te vragen hoe het zou zijn om een ​​eigen leven te leiden, naar huis te gaan, van een baan, tegen een man die dacht dat hij niet alles wist, elke beslissing, elke aankoop, elk klein beetje detail. Misschien zit ik nu, niet minder in een restaurant, tegenover iemand anders. Misschien zijn we zelfs getrouwd. We zouden zelfs - en dit is een gedachte die me schokt - kinderen kunnen krijgen.

Ik kijk naar hem op. Bij Ted, de man met wie ik trouwde, de man die dacht dat ik het letterlijk meende toen ik zei dat ik mijn leven aan hem zou geven. Hij praat niet meer, en ik heb niet geluisterd. Hij lacht. Chris en Lucy glimlachen ook; misschien heeft hij iets grappigs gezegd. Een van zijn grappen, waarvan de meeste betrekking hebben op koken en voor mijn rekening zijn. Of misschien heeft hij opmerkingen gemaakt over mijn kleren, of het parfum dat ik draag.

Het grappige is dat het me dit jaar niet kan schelen. Niet na de e-mail die ik ontving, niet na wat ik vorige week zag.

'Heb je er spijt van?' Zeg ik terwijl hij begint te eten. 'Ons huwelijk?'
Het is alsof iemand op pauze heeft gedrukt. Zijn soeplepel zweeft boven de kom, al morst hij natuurlijk geen druppel. Zijn ogen vernauwen zich van woede of teleurstelling. Het duurt even voordat hij zijn stem vindt, en als hij dat doet, lacht hij. 'Schat?'
'Nee. Ik meen het. Heb je er spijt van dat je met me bent getrouwd? '
Hij werpt een blik op Chris en Lucy; vaag besef ik dat ze zich hebben teruggetrokken, de een in de oven, de ander in de vaatwasser. 'Sally,' zegt hij zachtjes en snel, met een neerwaartse buiging, zodat het woord een vermaning is.

Deze keer weiger ik echter een berisping te krijgen. Ik legde mijn lepel neer. Ik spreek luid. 'Dit is genoeg voor jou, hè?'
Ik kijk de kamer rond, alsof het de som is van ons huwelijk, wat in veel opzichten ook zo is.
'Het is gewoon, je hebt me altijd verteld dat het zo was. Dit huis. Ik en jij. Je zei altijd dat je dom zou zijn om meer te willen, en ik dacht dat je het meende. '
'Luister nu,' begint hij, maar ik spreek nog steeds, terwijl ik mijn hoofd schud. 'Hoe had ik zo kunnen zijn... dom? Waarom liet ik je me ervan overtuigen dat het ook genoeg voor mij was? Ik wilde kinderen. Dat wist je altijd al. Maar ze waren niet verstandig, zei je. Het verlangen zou voorbijgaan. '

Hij staat op. 'Sally. Laten we nu een beetje decorum hebben. Chris en Lucy zijn hier, en - '
Ik spreek over hem. 'Goed. Ik wil dat ze dit horen. ' Ik heb dit niet gepland, maar op de een of andere manier voelt het alsof ik dat wel heb gedaan. Het is alsof de woorden, de zinnen er al jaren zijn, volledig gevormd in mij zitten. 'Dat is nooit gebeurd, weet je. Het verlangen? Zelfs nu, nu het te laat is, wens ik nog steeds... 'Ik voel dat ik van streek begin te raken. Ik slik de rest van de zin door. Ik zal niet van streek raken, deze keer niet. 'Ik wou nog steeds dat ik niet had geluisterd.'

Ik kijk naar hem op. Zeg me dat het je spijt, wil ik zeggen. Zeg me dat je zou willen dat we meer hadden gepraat, meer op vakantie waren gegaan, een leven hadden waarin ik meer was dan je eenmansondersteuningsteam. Zeg me dat je zou willen dat we ons hadden uitgekleed, naakt de zee in renden, de liefde bedreven die nacht dat onze auto het begaf op de Clee Hills, terwijl we wachtten op de AA. Zeg me dat het niet te laat is.

Maar hij doet het niet. Hij begint zijn hoofd te schudden. Teleurgesteld. In mij. Red jezelf, wil ik zeggen. Dat kan je nog steeds. En het is waar. Het enige wat hij hoefde te doen, is me vertellen dat hij wou dat hij haar niet had ontmoet. Die vrouw, Natasha. Hij kon me vertellen dat hij er spijt van heeft dat ze haar om iets te drinken of koffie hebben gevraagd, of wat ze ook deden voordat ze voor het eerst in zijn kantoor rolden. Of de auto, of waar hij ook was. Hij kon me vertellen dat hij er spijt van had dat hij haar vorige week uit eten had genomen, naar de Italiaan in High Street, waar Lucy zag voordat hij me een e-mail stuurde om erachter te komen of we ze vanavond nog nodig hadden nu hij weer in restaurants zat te eten. Zoveel dingen die hij kon zeggen.

Maar hij doet het niet. In plaats daarvan lacht hij alleen maar. Hij kijkt naar Chris en Lucy en begint dan te lachen. 'Ik denk dat iemand iets te veel heeft gedronken!' zegt hij, en op dat moment realiseer ik me twee dingen. Ten eerste, ik haat hem. Twee, ik meen het. Ik ga het doen. Later, als Chris en Lucy hun spullen hebben ingepakt en naar huis zijn gegaan, om ongetwijfeld over ons te praten. Ik doe het. Ik eet de zak met pinda's die ik in mijn tas heb, en als we eenmaal in bed liggen, kus ik hem. Naar behoren. Alsof we voor het eerst in bijna twee jaar tijd gaan vrijen.

En het zal genoeg zijn. Ik weet dat het zal gebeuren. 'Mijn pen!' zal hij zeggen, maar hij zal ontdekken dat het niet in zijn tas zit en dat het reservewiel niet op het nachtkastje ligt. Hij zal me om hulp vragen, en ik zal hem negeren. Terwijl hij naar adem snakt en klauwt en blauw wordt, negeer ik hem. Net zoals hij me negeerde.

Hij zal het weten, denk ik. Hij zal weten wat ik heb gedaan. Maar tegen die tijd is het te laat.

'Je hebt gelijk', zeg ik nu. Ik zette mijn glas neer. Ik wend me tot Chris en Lucy en bied mijn excuses aan, en dan tot Ted. 'Het spijt me zeer.' Ik lach. 'Je hebt gelijk. Ik heb veel te veel gedronken. Veel te veel. Ga zitten. Alstublieft. Laten we van ons avondeten genieten. '

Ontmoet de auteur
Elke auteur droomt van het soort succes dat SJ Watson bereikte met zijn eerste roman, Before I Go To Sleep. Deze bochtige psychologische thriller heeft in het VK meer dan een miljoen exemplaren verkocht, talloze prijzen gewonnen en is afgelopen zomer aangepast tot een Hollywood-kaskraker met Nicole Kidman en Colin Firth in de hoofdrol. SJ (afkorting van Steve) gaf zijn baan als NHS-audioloog op om te schrijven en de roman kreeg vorm tijdens een schrijfcursus van de Faber Academy. Zijn langverwachte follow-up, Tweede leven, is nu uit.

Doe mee op dinsdag 24 februari om 12.30 uur Twitter om te chatten met Steve #GHAuthorTakeover

Soortgelijk? U zult genieten van ...
Lees een uittreksel uit Second Life door SJ Watson
60 seconden interview met SJ Watson
SJ Watson over Nicole Kidman en het zien van zijn boek op het grote scherm
Auteurs nemen GH over!